Okunmadan ezberlenen bir cümle gibi.
Aşk,uzak bir yer değildi kalbime.
Sadece senin yanında durdu.
Dokunamadığım kadar yakındaydı.
Kalbimin en sessiz yeri, zaten senin yanındı.
Özlem bir yol oldu içimde.
Gidilmeyen ama her daim bilinen.
Her adımı sabırla örülmüş gibi.
Beklemek,adını anmaktı çoğu zaman.
Bir gün şehir sustu.
Taşlar ve ağaçlar dinledi.
Geceler seni hatırlattı bana.
Hatırlamak dua oldu.
Dilimde değil, acıyan yüreğimde.
Kapılar aralıktı yine.
Bu kez kaçmadım.
Eşiği sevdim önce.
Çünkü bilirim ki; kavuşma aceleye gelmez.
Perdeler aynı renkti.
Işığın rengi hiç değişmedi.
Değişen belki de bendim.
Gölgeyle barışınca aydınlık bana da yaklaştı.
Çalar Saatler çalmadı.
Vakit beni de sana çağırmadı.
Zaman teslim oldu bekleyene.
Sabır,kapıyı içeriden öylece açtı.
Kalp hızım yavaşladı.
Susarak öğrendim sevmeyi.
Söylenmeyen daha çok anlattı her şeyi.
Aşk,sahip olmak değildi artık.
Ait olmak hiç değildi.
Kavuşmak vardı bu yolun sonunda.
Bir sarılma gibi değildi.
Bir anlayış gibiydi.
Aynı yere bakabilmek gibi...
Aynı sessizlikte dinlenmek gibi...
Zaman içinde anladım ki...
Sevilen yol değilmiş.
Yolun kendisiymiş.
Arayan da,bulunan da aynı yerdeymiş.
Zaman kapılarını kapattı sonra.
Henüz okunmuş yeni bir kitap gibi.
Sayfalar sustu,gönül duruldu.
Ama yine de, kalp sevmeye devam etti.
Murat İLERİ