Bu cümle bile içimi sızlatıyor aslında. Çünkü sevmenin önünde hiçbir engel yokmuş gibi görünürdü.
Oysa hayat,bize engelleri değil, yükleri miras bırakıyor.
Sen benim için bir hayaldin,tertemiz, saf ve kusursuz bir hayal.
Hayatımın anlamı sendin.Her sabah uyandığımda güne başlama sebebim, karanlık gecelerde elimden tutan ışığım sendin.
Zaman zaman Allah’a yalvarırdım, “Ne olur ayrılmayalım” diye. Çünkü içimde biliyordum,sen gidersen,ben yarım kalacaktım.
Ama dualar bazen gökyüzüne yükselse de yeryüzünde karşılık bulmaz. Bizim de öyle oldu.
Bir süre sonra hayat beni öyle bir noktaya getirdi ki,seninle silahım arasında bir tercih yapmak zorunda kaldım.
Bu,bir insanın yaşayabileceği en ağır imtihandı.
Silah,sadece bir metal parçası değildi.O,geçmişin, sokakların kavganın ve hayatta kalma zorunluluğunun simgesiydi.
Sen ise geleceğin, umudun,hayatın simgesiydin.
Ama geçmiş öyle kolay silinmiyor deniz gözlüm. Karanlık sokaklardan taşınan bir yük vardı omuzlarımda.
İşte o yük,sevdanı gölgede bırakacak kadar ağırdı.
İklimler değişti, mevsimler geçti. Zaman akıp gitti... Bahar geldiğinde yüreğimde kelebekler uçuştu, ama o kelebeklerin kanatlarında bile geçmişin izleri vardı. Her gülüşümde,her umudumda karanlık bir gölge dolaştı. Çünkü insan, nereden geldiğini unutamıyor. Ulucanlar’ın soğuk duvarlarından bu yana,ben gönlümde sevdaya yer açamadım.
Aşk bana hep uzak, hep yarım kaldı.
Ama işin tuhafı şu ki,aklım ve hayalim hep sendeydi. Nereye gitsem, hangi karanlığa dalsam,hangi kavgaya tutulsam, zihnimde bir köşede sen vardın.
Belki bu yüzden hiçbir yenilgim tam olmadı, hiçbir zaferim de tam bir zafer olmadı.
Hep bir eksiklik,hep bir yarım kalmışlık taşıdım.Çünkü sen, kalbimin eksik parçasıydın.
İşte sonunda yolum yine sana düştü. Hayatın bütün sertliğine rağmen, bütün acımasızlığına rağmen,insan ne geçmişinden ne de aşkından tam anlamıyla kaçamıyor.
Yıllar sonra bile olsa, kalbin nerede huzur buluyorsa,yol seni oraya götürüyor. Benim yolum da, bütün o mücadelelere rağmen yine sana çıktı.
Aşkın ağır geldi hayatıma.
Ama aynı zamanda, aşkın en güçlü silahımdan bile üstün olduğunu gördüm.
Kavgalar,sokaklar ve geçmişim…
Bunların hepsi bir gün anlamını yitiriyor.
Ama aşk,o bitmeyen yangın…O hiç sönmüyor.
Belki sana hakkıyla “seviyorum” diyemedim.Belki geçmişim,ellerini sıkıca tutmama izin vermedi.
Ama bugün biliyorum ki,aşk bütün yaraları unutturmasa da insanın ruhuna merhem oluyor.
Ben,her şeye rağmen kabul ediyorum ki, aşkın üstün geldi deniz gözlüm.