Bazen sessizlik bir limandır.İnsanın içine çekildiği, kelimelerin sustuğu, kalbin kendi yankısını dinlediği bir yer.Ne kadar çok konuşulsa da bazı şeyler eksik kalır.Çünkü bazı yaralar kelimeyle değil, sessizlikle taşınır.
Zaman ağırdır bazen.Günler birbirini takip eder ama hiçbirine tutunamazsın.
Her sabah,aynı duvarın gölgesiyle başlar.Aynı demir kapı,aynı soğuk,aynı sessizlik.
Fakat insanın içinde hep bir direniş kalır.
Bir köşede kendi kendine fısıldarsın: “Yıkılmayacağım.”
İnsanı hayatta tutan şey bazen bir hatıradır.
Bir gülüş,bir ses,bir dokunuş...
Cezaevi duvarlarının ardında bile bir yüz belirir gecenin ortasında. Unutulmaz,sadece sessizliğin içine gömülür.O yüz bazen bir umut olur,bazen bir gökyüzü...
Ama hep bir bekleyiş kalır geride.
Bir zamanlar parlak olan sözler şimdi solgun bir yankıdan ibaret.Kelimeler yorulur bazen,anlam taşıyamaz hale gelir. Bir duvarın önünde konuşur insan,her cümlesi kendi yankısına çarpar. Dönüp dolaşır aynı soruda:
“Nerede kırıldım yada nerede yanıldım ?”
Cevap hep derindedir...
Bir bakışta,bir susuşta,bir eksilişte gizlidir.
Kimi geceler düşünürsün...
Dışarıda bir rüzgâr eser mi?Deniz hâlâ aynı kokar mı?Birileri seni hatırlar mı diye?...
Hayat senden uzaklaştıkça,sen kendine yaklaşır, kendini çözersin.
Aşkın en derin hali, dokunamadığın sevgidedir belki de.
Özlem bir yangın gibidir,içten yakar seni ama dışarıdan belli de edemezsin. İnsan bazen unuttuğunu sanır, oysa unutmak sadece yüzeyde olur. Derinlerde her şey yerli yerindedir.
Bir kokuda,bir sesin titreyişinde,bir cümlenin ortasında aniden uyanır her şey.
Bir mektup gelir bazen,mürekkebi solmuş,kelimeleri eksik.O mektupta bir dünya saklıdır.
Kimi zaman bir cümleyle umutlanırsın,kimi zaman bir noktayla yıkılırsın.
Ama her defasında yeniden kurarsın kendini.
Çünkü insan,düşse de kalkar,kırılırsa da tamamlanır.
İçimizde küçük ve inatçı bir ışık vardır. Bütün yorgunluklara rağmen sönmez.
O ışık,insanın kendine verdiği son söz gibidir: “Asla Yıkılma..”
Ben bu sözü unutmam,unutamam da...Çünkü,bu gerçek benimle özdeşmiştir.
Demir kapılar üzerime kapansa da, gökyüzü görünmese de,içimdeki o umut ışığını kimse söndüremez.
Zamanın kırık aynasında yüzümüz değişir ama öz aynı kalır.
Ne kadar geçerse geçsin,insan hep kendine dönmeye çalışır.
Kırık yanlarımızdan sızan ışık,belki de en gerçek halimizdir.
Yeter ki, umudunuzu yitirmeyin.
Murat İLERİ