Gün gelir de, aşka dair ne varsa unuturmuş insan.
Sevda terk edince yüreği, en güzel hatıralar bile meze olurmuş, üç kuruş etmez ortamlarda.
Yan yanayken, diz dizeyken, kalp kalbeyken, yaşam sevincimdin.
Dünyanın merkezi seni zannediyordum
Sanki,herşey senin etrafında dönüyordu.
Siyahtan başka rengi olmayan hayatımın, en güzel rengi sendin.
Kaderin, kaderimdi.
Alnıma yazılan en güzel yazımdın.
Yarını belli olmayan şu hayatta, sığındığım tek limanım sendin.
Gün oldu,Devran döndü.
Bir fırtına koptu ömrümüzde.Çınar ağacının, orta yerinden bölünmesi gibi, iki yana savruldu kolumuz ve kanadımız.
Bir sel vurdu, gönül dağımıza.
Kum gibi dağıldık, savrulduk dört bir yana.
Keşke, bu bir rüya olsaydı.Uyansaydım da sana sarılsaydım.
Artık kavuşmamız hayal, konuşmamız yasak, birbirimizi görmek bile haramdı bize.
Biz, aşkı beceremedik.Sevda ağır geldi yüreğimize taşıyamadık.
O kavuşmalarımız var ya, mahşere kaldı.