Unuttuğunu, zannediyorsun ama bu sürece sadece alışıyorsun.
Her ayrılığın sonunda, toparlanmak var elbette. Neticede hayat devam ediyor, öyle değil mi?
Onsuz da güneş doğuyor.
Onsuz da, yıldızlar geceye ışık saçıyor.
Onsuz da, Neşet Ertaş türküleri dinleyebiliyorsun.
Yani onsuzluğu, onsuz yaşamayı bir süre sonra kabulleniyor ruhun.
Hiç kimse vazgeçilmez değildir gerçeği vardır bilir misin?...
Belki de öyledir.
Anne evladından vazgeçiyor.Kardeş kardeşi satıyor.
Dost dosta harcıyor.
Vefa sadece bir sokağın adı olarak kalıyor.
Aşk,yüreği terk ediyor.
Şair şiirlere küsüyor.
İnsanlık sınıfta kalıyor, hayvanların vefalarına imreniyoruz.
O büyük aşklar, masallarda yaşanıyor artık.
Biz buna da alışıyoruz.
İnandırıcı gelmiyor, kıyıda köşede el ele tutuşan, birbirine sarılan aşıkların ikinci sınıf karakter oyuncu rolleri.
Sanki bir filmin orta yerindeyiz.
Aşka dair ne varsa, hr birimiz rolümüzü ezberlemişiz ve sadece kendimize ait o sahneyi oynuyoruz.
Bize verilen rollere de alışıyoruz.
Sevdiğin için bütün alışkanlıklarından vazgeçiyorsun.
Sonra araya ayrılık giriyor, hüsran ve gözyaşları.
İşte buna da alışıyorsun.
Ama yine de, yüreğin günün birinde seni goncalara ve güllere taşıyacak.
İşte buna da inanıyorsun.
Murat İLERİ