Bir avuç mutluluktu, son isteğim.
Ben bu aşka düşeli öğrendim.Meğerse dünya dert yeriymiş, bir çilehane, belki de bir sürgün kasabasıymış.
Gözlerim, gözlerinden korkardı.
Bakamazdım, yalancı güzelliğine.
Seven, sevdiğini niye sakladır ki ?
Gece boyunca, uğruna şiirler yazardım.
Radyoda, dinlediğim her Türkü seni anlatırdı.
Kuşların cıvıltısında sen vardın.
Oyuncak kamyonuna, yeni kavuşmuş bir çocuğun, sevinç çığlığında sen vardın.
Soğuk odamın, nemli duvarlarında senin adın yazardı.
Yaşantıma dair her ne varsa, her şeyde sen vardın.
Ama yine de, sevdiğimi bir kez olsun dile getiremedim sana.
Utangaç ve mahçup bir çocuğun, derin ama gizemli yalnızlığı vardı içimde.
Eğer,seni seviyorum dersem sanki bu büyü bozulurdu.
Yine,karanlık gecelerin birinde kendimi arıyordum.Şiirlerin arasında boğulmuş, yarım kalmış bir sevda masalının orta yerinde kalakalmıştım.
Usulca yanaştın, kavga dolu ömrümün kıyısına.
Seni Seviyorum dedin ya...
İşte bu büyü bozuldu böylece.
Murat İLERİ