Sadece Türkiye'de değil, dünyada da işçi sınıfı tek başına çok büyük toplumsal bir güçtür.
Gücünü, üretimden, bazen de hizmetten gelen emek gücünden ve dayanışma ilkesinden alır.
Bu manada sendika, işçi örgütlenmesinin temel yapısını oluşturur.
Emekçi sınıfı, emeğinin hakkını ( mali,sosyal ve hukuki haklar ) toplumsal bir dinamik olan Sendika sayesinde alabilir.
Herkes sendikacı olabilir ama herkes sendikacılık yapamaz.
Sendikacı, sırtını sendikaya yaslamış,işçinin aidat gelirleri ile beslenen,altında son model otomobil, sınırsız harcama gücüne sahip ve sosyal medyada kendi platformunda taziye haberleri paylaşan, zaman zaman bağlı bulunduğu konfederasyonun faaliyetlerini paylaşan kişi değildir.
Sendikacı öncelikle lider kişidir.
Adam gibi, bir duruşu vardır. Önce Kendisi ile sonra da temsil ettiği işçi sınıfı ile barışıktır.
Sendikal mücadeleyi sahada verir, işçi ve emekçi sınıfı ile omuz omuzadır.
İdarecinin, patronun ya da adamı değildir.
Bu yüzden, idarecilerle yan yana olmaktansa, temsil ettiği işçilerle iç içe olur, can olur yoldaş olur.
Türkiye'de, kamuda çalışan yaklaşık altı yüzbin işçi kardeşimiz bulunmaktadır.
Çoğunluğu bir Sendikaya mensuptur.
Maalesef, bazen bilinçsiz olarak bazen de kasıtlı olarak ve son zamanlarda gizli mobbing uygulanarak, işçi arkadaşımız malûm bir sendikaya üye olmak zorunda kalıyor.
İşte tam bu noktada, sendikacıya düşen görev, iş sahasında etkin bir şekilde çalışmak suretiyle, emekçinin yanında olmak, onu sosyal mali ve Kanuni hakları ile ilgili gerçek anlamda bilgilendirmektir.
Gerek sendika olarak gerekse bir sendikacı olarak her daim işçinin yanında olduğunu, onu hissettirmektir.
Aksi halde, tribünleri oynamak, İş kanunu mevzuat ya da sendikalar kanunu ile ilgili üç beş şeye ezberleyip, boş konuşmak bu mücadeleyi sekteye uğratacaktır.
Söz gelişi, altı ay önce bin dört yüz olan, şube üye sayını, altı ay sonra %25 oranında düşürdüğünde bu acı gerçeği daha iyi anlayacaksın.
Yarın ki, köşe yazım:
Zonguldak'da Bir Sendika...