Ama yine de umut eder insan,çünkü umut,mezar taşına bile can veren bir ışıktır.
Bir nefeslik hayatın içinde,bir yudum umuda sarılır insan, bazen bir dua gibi, bazen sessiz bir bekleyiş gibi.
Kırdılar yaşam aynamızı,kararttılar belki de hayat güneşimizi.
Ama biz karanlığa inat,yeniden doğmayı öğrendik.
Çünkü her gecenin bir sabahı,her kışın bir baharı vardır.
Bir çocuğun gülüşünde,bir annenin duasında, bir dostun selâmında gizlidir o bahar!...
Yeter ki insan, içindeki inancı yitirmesin.
Ama yine de insan,kimi eceliyle ölür,kimi de yoksulluktan…
Kimi sevdasının içinde tükenir,kimi yalnızlığın ortasında.
Ama asıl ölüm, sevgisiz kalmaktır.
Bir yüreğin sessizliğinde kaybolmaktır.
Bizim yastığımız taş olsa da, başımız dik durmalı.
Çünkü insana güç veren toprak değil,inancıdır.
Toprak sadece bedenimizi saklar, ama umut,insanın ruhunu yaşatır.
Bugün adalet yerini bulmasa da,
Bugün emek karşılığını almasa da,yarınların ışığı bugünün sabrında gizlidir.
Adalet bir gün yeniden doğacak, sevgi yeniden kök salacak.
Karanlıklar ne kadar zifiri olursa olsun,bir mum yakmak bile gecenin kalbini delecek.
İnsanı yaşatan şey, umut etmektir.
Bir gün, sevdiklerimize kavuşacağımıza,
bir gün haksızlığın yerini adaletin alacağına inanmaktır.
Belki yorulduk,belki kırıldık…
Ama biz hâlâ bir parça sevgiyle,bir tutam vicdanla ayakta duruyoruz.
Çünkü hayat, düşmekle bitmez.
Her düşüş,yeni bir kalkışın başlangıcıdır.
Her kayıp,yeni bir buluşun habercisidir.
Mezar taşına kazınan her isim,bir hikâyenin değil,bir direnişin anısıdır.
Kabul ediyorum,biz yorulduk ama umudumuzu da kaybetmedik.
Çünkü inanıyoruz,bir gün bu ülkenin üzerine yine adalet güneşi doğacak.
Bir gün sevgisizlik yerini merhamete,
karanlık yerini aydınlığa bırakacak.
İşte,o gün mezar taşına değil,yaşayanların yüreğine yazılacak Türkülerimiz…
Adaletle,sevgiyle, umutla...
Murat İLERİ