25 Mayıs 1955’te Zonguldak’ta açtım gözlerimi hayata.
O gün başlayan yolculuk, önüme nice duraklar, nice sınavlar getirdi.
Küçücük yaşımda
elimde boyacı sandığı, kolumda simit sepeti, bir elimde su testisi, ötekinde rengârenk balonlarla tanıdım hayatı.
Erken çaldı kapımı yaşamın telaşı…
Sattığım suyla, balonla büyüdüm…
Ama gerçek büyümeyi, insanı anlamaya başladığımda öğrendim.
Bir gün elime kalem geçti.
Zonguldak’ın sokaklarından Türkiye’nin gazetelerine uzanan bir gazetecilik yolculuğu başladı.
Yazdım…Yazdım...
Görmeden geçilenleri görünür kılmak için.
Unutulmasın diye emeği, sesi, insanı…
Türkiye Taşkömürü Kurumu’nda geçen yıllarım…
İstatistik şefliğiyle rakamların ardına gizlenmiş hayatları anlamaya çalıştım.
Sessiz bir mücadeleydi bu.
Ve 2020’de, meslek hayatıma usulca bir nokta koydum.
Ama hayata olan sevgime, şükrüme…
Hiç ara vermedim.
Çok sevdiğim Karaelmas diyarı Zonguldak’tan göç ettirdi hayat beni.
Şimdi Manisa’nın sıcak güneşi altında,
Geçmişe dönüp baktığımda, içimden sadece şunu söylüyorum:
İyi ki o çocuk simit satmış…
İyi ki o genç, kelimelere ruh vermiş…
İyi ki bu hayatı, olduğu gibi sevmiş…
Bugün, 70 yaşımı kutlarken,
İçimde ne burukluk var ne pişmanlık…
Yalnızca minnet var, huzur var,
Ve hayata, bana eşlik eden herkese sonsuz bir teşekkür…
AHMET ÖZTÜRK
