Her sabah aynı saatte çıkarım yola.
Sokak sessizdir, rüzgâr uykusuzdur.
İlk durağım,söğüt ağacının altı.
Orada beni bekleyen birkaç dost vardır .
Konuşmazlar,ama beni karşılıksız severler.
Kuyruk sallayışlarında umut,
gözlerinde sabrın rengi vardır.
Onlara bakarken, içim ısınır.
İnsanı en çok sessiz sevgiler büyütür.
Bir parça ekmek uzatırım.
Bir parça da, yüreğimden veririm.
Sonra otururum köklerine söğüdün.
Yapraklardan süzülen sabah ışığı
yanaklarıma doğru düşer, o esnada çocuklarımı hatırlarım.
İki küçük yürek…
Birinin kahkahası gökyüzü gibi berrak,
diğerinin gözyaşı sabır kadar sessiz.
Onları tek başıma büyütürken öğrendim...
Babalık,bazen susup dayanabilmekmiş.
Ardımda kalabalıklarım var benim.
İnancıma, direnişime,sözüme güvenenler...
Bir davanın omzunda yürüyen yürekler…
Ben düşsem bile, benim yerime ayağa kalkacak yüzlercesi var.
Kavgayı değil, sevgiyi seçtim.
Silahım öfke değil, kelimelerimin merhameti oldu her daim.
Hayat bazen zorlar insanı.
Koşullar,sessizce tutulan elleri bile yumruğa çevirir.
İstemeden girersin o karanlık kavgaya.
Adalet,kutup yıldızı gibidir.
Karanlığın ortasında bile yönünü kaybetmez insan,
İçinde vicdanın sesi susmamışsa.
Sonun da,gün biter…
Bir çift yürek bekler beni evde.
Bütün umutları,tek beklentileri benimdir.
Sığınacak son liman olduğumu da iyi bilirim.
Alın teriyle kazandığım lokmanın kıymetini bilirim.
Çünkü emek kutsaldır.
Bu yüzden demli bardak çayda huzur bulurum.
Sonra şiirlerin mısralarında kaybolurum.
Sevgiliyi ararım yazdığım hikâyelerin ortasında.
Sonra,bir özlem sarar içimi,özlemek yorar yüreğimi.
Bir yerde okumuştum:
“ Özlem oynaktır, özlem kaypaktır. ”
Bir hikâyenin tam orta yerinden alınmıştı bu söz.
Sanki bir şiirin içinde gizliydi.
Hatırladıkça içimde bir fırtına kopar.
Özlem,bana göre bazen hüzün olur, bazen yorgun bir gülüşe dönüşür.
İçinde hem tatlı bir bekleyiş vardır,
Hem de ulaşamayacağın bir boşluk.
İnsanın kalbinde yer eder.
Bazen güç verir, bazen de sınar.
Sevmek ve beklemek,yüreğin en sabırlı,en direngen halidir.
Söğüt ağacının gölgesi geceye karışırken,
kalkarım usulca.
Omuzlarımda günün yükü,kalbimde çocuklarımın sesiyle yürürüm usulca.
Netice adalet,sevgiden doğar.
Sevgi,insanı insana bağlayan en güçlü direniştir.
Vesselam.
