Umudumu yanıma aldım.
Ne sen,ne başkası, yalnız ben vardım yolda.
Her adım bir sınav, her düşüş bir hatırlatma.
İnsan kendi gölgesiyle yüzleşmeden ilerleyemez.
Karanlık,dayanıklılığı öğretir.
Bavulumda sevda kırıkları vardı.
Her biri geçmişin ağırlığı,her biri ağır bir ders.
Zihin,acıyı hem parçalayacak hem güçlendirecek kadar karmaşık.
Yalnızlık,ceza değil, kendini anlama, düşünme ve yeniden inşa olma alanı.
Duyguların en karanlık köşeleri, insanın gerçek direncini gösterir.
Yol meşakkatliydi aslında.
Fırtınalar geçti üzerimden,rüzgar yönümü değiştirdi.
Her engel garip bir soruya dönüştü. Neden direniyoruz?.. Bu kadar,acının anlamı ne?...
Cevaplar, yürüdüğüm adımların içinde gizliydi.
Kırık düşler kalkan oldu,yalnızlık güç kaynağı.
Sonunda kalbim öğrendi.
Her acı öğretmendi, her özlem bir rehber.
Kendi yaralarımı sardım,kendi cesaretimi büyüttüm.
Psikolojik direnç, sadece kayıplara değil,yeniden başlama iradesine de dayanır.
Bu yolculuk,bir bakıma kendi içimdeki aslanı keşfetmekti.
Yol boyunca düşüncelerim beni sınadı.
Geçmişin hayaletleriyle yüzleştim, korkularımla tartıştım.
Felsefi sorular, adımlarımı yönlendirdi.
İnsan yalnızlığı mı seçmeli?Yoksa, dayanışmayı mı aramalı?
Acı ve özlem,bazen en doğru rehberler oluyor.
Her kırık dökük hayal,her bir yara bana güç kattı.
Küçük zaferler biriktirdim,her engel aşılabilir hale geldi bu sayede.
Özlem kalbimi yaksa da,ama umut her defasında yeniden doğdu.
Nihayetinde düşlerimin ağırlığı, gerçek direnişi ortaya çıkardı.
Sonunda vardım.
Karşımda sevdiğim vardı.
Uzun yolun ardından kavuşmanın sıcaklığı,her acıyı anlamlı kılacaktı.
Hayat,yolun kendisinde gizli derslerle doluydu.
Her zorluk,insanı hem güçlendiriyor hem de olgunlaştırıyor.
Yalnızlık,acı ve özlem...
Hepsi birer öğretmendi hayatın pınarında.
İnsan sadece sevgi için değil,kendi direnişi için de yürür.
Her adım,her sınav, her kavga kavuşmak için belki de bir imtihandır.
Hayata karşı direnmek,sadece düşmemek değildir. Bazen de ayağa kalkmayı bilmektir.
Acı,özlem ve zorluklar,insanı hayatta tutan en büyük öğretmenlerdir.
Kendi gücünü keşfeden,en karanlık yolda bile ışığını taşır.
Her kavuşma, insanın kendi yolculuğunun ödülüdür.
Uzun yol bittiğinde, geriye sadece güç, cesaret ve saygı kalır.
Çünkü,yalnızlık benimdir,direniş benimdir,acı benimdir.
Belki de sevgi, yürüdüğüm tüm yolların anlamıdır.
