Yarınlar, elbet daha güzel olacak…
Bunu en çok da biz biliriz.Karanlık sokaklarda büyüyen, yorgun elleriyle hayatı yoğuran, dostluğu ekmeğin en küçük parçasında tadan bizleriz.
O sokaklar da öğrendik kardeşliği, acılarımızı bölüşmeyi,omuz omuza dimdik durmayı.
Akrabalık yalnızca kan bağı değildi,aynı acıya göğüs gerenlerin,aynı susuzluğun kuyusunda umut arayanların da bağıydı.Biz biliyoruz ki,kara bulutlar ne kadar kalabalık olursa olsun,bir gün mutlaka dağılır.
Bugün yüreğimiz yorgun, sözlerimizde dünden kalan kırık heceler var.Ama hiçbir acı sonsuza kadar sürmez,hiçbir dert insanı heder etmez.
Çünkü sevda var içimizde,direncimizi diri tutan. Aşk var yüreğimizde bize geceyi unutturan.
Bizim için aşk yalnızca sevgiliye duyulan özlem değil elbette.
Aynı zamanda hayata,özgürlüğe,
kavgamıza da duyulan bağlılıktır. Karanlık sokaklar da bile aşkı yaşatmayı başardık. Zatenz biliyoruz ki,bir gün yaralı kartalın yeniden gökyüzüne dönmesi gibi,bizler de sevdamıza ve kavgamıza daha güçlü sarılacağız.
Birgün,elbette sevgiliye kavuşacağız
Gözlerimizin karanlıktan yorulduğu yerde, sevgilinin gülüşü yeniden doğacak. Özlem bitecek!...
Yarın bakışlı çocukların kahkahasında, papatyaların masumiyetinde, bizim aşkımız ve kavgamız yeniden filizlenecek.
Çünkü, bu hayatın bize borcu var.
Bizi bu kadar sınadıysa,sonunda kavuşmayı da bahşedecek.
Biz, sevgiliye sarıldığımız an, bütün yaraların kabuğu düşecek.
