Hayat,insanın karşısına hiç beklemediği anlarda sınavlar çıkarır. Bazen bir ayrılık, bazen bir hayal kırıklığı,bazen de insanın kendisine sığamaması…
Oysa,bütün bu yaşanmışlıkların ardından insanın kalbinde hâlâ bir umut kıvılcımı kalır. Belki yeniden severiz, belki yeniden mutlu oluruz.
Ama bu defa eskisi gibi yanılmayız. Çünkü her acı, insana bedel ödettiği kadar ders de verir. Önceki sefer dünyayı sevgilinin etrafında döndürmüştük.
O neredeyse bizim için hayat oradaydı. Bir bakışına,bir gülüşüne,bir adımına bütün ömrümüzü sığdırmaya çalışmıştık.
Ama öğrendik ki; insan kendi merkezinden çıkınca, bütün dengeler bozuluyor. Bu defa öyle olmayacak.
Hayatın merkezinde bir sevgili değil, kendi varlığımız olacak.
Çünkü sevmek, kendini yok etmek değil; birlikte büyümektir.
Yalnızlık da öğretir insana.
Kimi zaman zor gelir, içini yakar, insanı gece yarıları düşüncelere boğar. Ama bir süre sonra o yalnızlık, insanın aynası olur. Hatalarını görürsün, eksiklerini fark edersin. Kendinle yüzleşmeyi öğrenirsin. Olgunlaşırsın.
Belki de en önemlisi, geçmişin yanlışlarını geleceğe taşımamayı öğrenirsin.
Belki yeniden sevmek için açarız kalbimizi.Belki bir şarkıda buluruz eski yaraların tesellisini, belki bir sabah kuş cıvıltısında, belki de dost sofralarında. Güneş yeniden bizim için doğabilir.Çünkü hayat, her ne kadar bizi yorsa da umut etmeyi bilenlere yeni bir kapı açmayı ihmal etmez.
Kim bilir…
Belki bu defa gerçekten öğrenmişizdir hayattan.Belki daha az kırar, daha çok severiz.Belki daha az sahiplenir, daha çok kıymet biliriz. Ve belki bu defa, kalbimizi incitmeyen,aksine büyüten bir sevdaya denk geliriz.
Hayat, böyle ihtimallerle güzeldir zaten.
Murat İLERİ
