Belki de sarılsan geçecekti.Bir kez, sarılabilseydin son bulacaktı bu yürek sızım.
Oysa unutmak istemiştim, yaşattığın acıları,yok saymışlıklarını, zamansız terk edişlerini...
İçime akıttığım gözyaşlarım şahidimdi, uykusuz gecelerime.
Bildiğim tüm dillerde, dön diye yalvarmıştım sana.
Bir masum Türkü gibiydi, yakırışımlarım sana.
Ama,beni hiçbir dilde anlamadın.
Sen haklısın ben haklıyım diye başı sonu olmayan tartışmalarda heba ettik, sevgimizi.
Saygıyı ayaklar altına aldık, aşk ağır yaralı olarak aramızdan ayrıldı usulca.
Keşke haklı saymasaydık kendimizi.
Suçsuzluğu ile masumiyeti herkes tarafından bilinen, bir idam mahkumu gibi susma hakkımızı kullansaydık.
İkimiz de,tutamadık dilimizi.
Dost ve arkadaş hatırıyla bir araya geldiğimizde bile, birbirimize sarılmayı beceremedik.
Biz bu aşkı, bilerek isteyerek ve tasarlayarak kendi ellerimizle öldürdük.
Murat İLERİ
