İnsan bazen hayattan değil, içindeki sessizlikten yorulur.
Kalbini korumaya çalışırken soğutur. Sonra fark edersin ki,en büyük yıkım, sevgisizliktir.
Beden yorgun,ruh solgun.
Geceler uzun, sabahlar eksik.
İçimizde bir yer var, susmayı öğrenmiş.
Ne ağlayabiliyor,ne gülebiliyor artık.
Zaman,kalbin etrafında sessizce dönüyor;bir yandan geçmişi hatırlatıyor, bir yandan geleceğe dair umudu törpülüyor.
Gökyüzü,gerilmiş bir deri gibi üzerimize kapanıyor.
Her çizgisinde bir acı,her bulutunda bir vedanın izi saklı. İnsan bazen öyle bir noktaya gelir ki, nefes almak bile hatırlamak olur. Hatırlamak,bir sızı gibi yayılır bütün hücrelerine.
Omuzlarımız, hatırlamak istemediğimiz yüklerle eğilmiş. Ellerimiz,tutmayı unuttuğu hatıralar kadar boş. Dizlerimiz, sanki yabancı bir toprağa aitmişiz gibi titriyor. Boynumuzda söylenmemiş cümlelerin ince bir soğukluğu var.
Her şey birikmiş gibi kaburgalarımızın arasında;ne uçabiliyor,ne de konacak bir yer bulabiliyor o nefes.
İnsanı hayatta tutan bazen bir umut değil, bir sesin yankısıdır.
“ Az daha diren ” der içimizden biri,belki unuttuğumuz yanımız,belki hâlâ inanan tarafımız. Çünkü insan,her düşüşte biraz daha kendine yaklaşır. Kırıldıkça fark eder, yandıkça anlar, yalnız kaldıkça kim olduğunu öğrenir.
Kalbini aşka kapatan,aslında kendine de kapatır gönül yolunu. Sevmeyi unutan birinin gözleri donar; artık hiçbir güzelliği göremez,hiçbir sesi duyamaz.
Ruhun buz tuttuğu yerde felsefe susar, psikoloji bile sessiz kalır.Çünkü insanın içinde başlayan çürüme,kelimelerle değil,sevgisizlikle başlar.
Oysa umut,hâlâ en derin yerimizde atıyor.Bazen bir çocuk gülüşünde, bazen bir sabah serinliğinde,bazen de bir hatırada gizleniyor.
Hayat, yeniden başlamayı bilene cömert davranıyor her defasında.
Her kırılma bir uyarıdır aslında
Henüz bitmedin.
Henüz tükenmedin.
Henüz içinde ışık taşıyorsun.
Sadece biraz daha direnmen gerekiyor.
Çünkü insanın içindeki o sessiz kuş,bir gün yeniden kanat çırpacak. Yeniden sevecek, yeniden inanacak. Belki de o gün,en derin yarasının içinden doğacak.
O zamana kadar…
Bir nefes kadar daha sabır,
Bir kalp atışı kadar daha umut,
Bir cümle kadar daha cesaret.
Az daha diren…
Çünkü bazen kurtuluş,bir adım öteye saklanır.
